zaterdag 5 januari 2013

Het Grote Genieten, deel I

Ik vond ze al zo mooi en ze voelden al zo goed aan, zo lekker stevig en warm maar nu hun gewichten bijna verdriedubbeld zijn en ze me met hun wakkere glimoogjes aankijken, smelt ik helemaal.
Huibert, en ik ook, hebben iets met 'rode mannen', sorrel katers dus maar dit heerlijke jochie moeten we niet  voor onszelf houden. Veel te riskant want een ongewenste dekking van zijn moeder of halfzussen willen we echt niet. Niet dat daar ongezonde kittens van zouden komen, de afstammingen zijn allemaal zo divers dat dit wel wat zou kunnen hebben, maar inteelt leidt tot een stukje verlies van de genenpoel en die moeten we juist koesteren. Met zoveel prachtige poezen in het nest komen we wel extra in de verleiding om er zelf eentje aan te houden... Vooral de grote die me zo lang in de luren heeft weten te leggen ;-)

De laatste foto's:

Het sorrel poesje met het blauwe bandje dat zoveel onrust bij Tresca had veroorzaakt.
Ze was 'alleen maar' erg hongerig en met de gulzigheid kan ze zichzelf de hik hebben bezorgd.
Nadat ik dit geluid opgenomen had, want het was geen echte hik,
heb ik het die dag nog een keer gehoord en daarna nooit meer.



De kleinere wildkleur poes


Hij had bij de vorige foto's nog niet beide oogjes open.




Wij zijn de enigen niet die genieten.
Grote zus Jewel mocht ook even meetutten in de nestmand en Jack  geniet ook mee.
 In gedachten zie ik hem al weer met de kittens op de bank knuffelen
 en ik maar weer foto's maken want wildkleurtjes en sorreltjes kleuren prachtig bij een sorrelzilver.
Ik ben ook benieuwd om te zien of hij weet dat de andere kittens,
 het nestje van Shabanou dat nog geboren moet worden, zijn echte biologische kittens zijn.


Grote poes, veilig onder moeders poot.

Dit kitten, poesje groen, is de eerste die een naam heeft; Mistral Shamina.
Voor kort hier in huis, maak ik er de roepnaam Missy van.


Kiezen uit drie sorreltjes is al moeilijk; dat heb ik ooit gedaan toen we Shirezah kregen. Toen hanteerde ik het criterium schootzitten om te kunnen kiezen uit drie sorrel poesjes. Daarin was zij het beste in en zo is zij de stammoeder van onze kattenfamilie geworden, maar het lijkt nu wel alsof de wildkleurtjes aanvoelen dat ik met hebberige ogen naar ze zat te kijken. Ze konden toch niet schattiger zijn?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten